Ἰωάννα Γαλανάκη: Πα­λά­τι ὁ­λό­αν­θου βυ­θοῦ

ΧΡΟΝΙΑ, και­ρὸς πο­λὺς ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ἡ θεί­α της τὴν κοί­τα­ζε τὴν Πα­να­γιὰ Τα­ξι­δια­νή, πρω­ῒ-βρά­δι, τῆς ἄ­να­βε τὰ καν­τή­λια, τὴν εἶ­χε γει­τό­νισ­σα καὶ τῆς γυ­ά­λι­ζε τὰ φτω­χὰ μα­νουά­λια, τὴν κα­θά­ρι­ζε καὶ τὴ θυ­μι­ά­τι­ζε σ’ ὅ­λες τὶς γι­ορ­τές. Ἀ­πὸ τὴ θεί­α της τὰ ἔ­μα­θε ὅ­λα ἡ Ἀν­νι­ώ. Πῶς τὸ ἐκ­κλη­σά­κι ἐ­κεῖ­νο ἤ­τα­νε θαυ­μα­τουρ­γό, πῶς ἡ Πα­να­γί­α τοὺς φύ­λα­ε ὅ­λους τους στὸ νη­σὶ καὶ πῶς ἀ­νά­βουν μὲ τὶς μπιμ­πλῆ­θρες ἀν­τὶ γιὰ φυ­τι­λά­κια τὰ καν­τή­λια. Πῶς σὰν περ­πα­τᾶς στὸ σω­στὸ δρό­μο καὶ σοῦ τύ­χει μιὰ ὥ­ρα κα­κή, πάν­τα ἡ Πα­να­γί­α μα­ζὶ κι ὁ ἅ­γιος ἀ­π’ τὸ κον­τι­νὸ ξωκ­κλή­σι θὰ τρέ­ξουν νὰ σὲ βο­η­θή­σουν. Ἔ­τσι μὲ τὴ φρον­τί­δα γιὰ τὸ κά­θε τὶ ἔ­μα­θε νὰ τὴν νοι­ώ­θει ζων­τα­νὴ μέ­σα της τὴν Πα­να­γιά, νὰ τῆς μι­λᾶ σὰ σὲ δι­κό της ἄν­θρω­πο καὶ προ­παν­τὸς νὰ τὴν ἐμ­πι­στεύ­ε­ται. Στὸ χω­ριὸ τοῦ πα­τέ­ρα πά­λι, στὸ σπί­τι τους, τῆς ἄ­ρε­σε νὰ ὀ­νει­ρεύ­ε­ται ἀ­γναν­τεύ­ον­τας ἀ­πέ­ναν­τι τὴν Ἀ­ρα­σιά. Πά­γω­νε στὴν προ­σμο­νὴ ἐ­κεί­νης τῆς ὥ­ρας ποὺ θὰ ἀ­νέ­βαι­νε τὸ βου­νὸ κρα­τών­τας κι ἐ­κεί­νη τ’ ἀ­ναμ­μέ­νο της κε­ρὶ καὶ πα­ρα­κα­λών­τας Την. Ἀ­νέ­μι­ζε πά­νω στὰ με­λω­δι­κὰ λό­για ἡ σκέ­ψη της «Πα­να­γί­α Ἀ­ρασ­σια­νή, φέ­το ἦρ­θα μο­να­χή, καὶ τοῦ χρό­νου μὲ τὸ ταί­ρι».

Η συνέχεια εδώ