Στο καζίνο, Νίκος Τομαράς

Μου άρεσε να παίζω, να τζογάρω, να παίρνω ρίσκο. Όλη μου η ζωή ήταν ένα ρίσκο! Και αυτό είχε κάτι από ευχή και κατάρα μαζί. Οι συνοδοί μου έτοιμοι για όλα, όπως και εγώ. Έβλεπα να ερεθίζονται στη θέα μου και ετοιμάζονταν για να με απολαύσουν στο τέλος κάθε παιχνιδιού, ή στο τέλος της βραδιάς αφού ψώνιζαν και άλλες κυρίες τις στιγμές που εγώ χανόμουν στα βαθιά νερά του τζόγου. Είχα έντονη την αίσθηση της έκθεσής μου. Ήμουν και δεν ήμουν γυναίκα κανενός. Μεγάλη χαρά και μεγάλη λύπη. Μόνη, πολλές βραδιές άφηνα τα άπληστα μάτια να με γδύνουν και να με παρασύρουν σε δρόμους ηδονής. Άλλες φορές εγώ παρέσυρα συμπαίχτες της βραδιάς στα όργια της φαντασίας μου. Ένα παιχνίδι χωρίς αρχή και τέλος γεμάτο σπέρμα και αίμα, ένα παιχνίδι απρόβλεπτο.Τα πρωινά ξυπνούσα με μια ευφορία ανάμικτη με ένα αίσθημα κενού. Έπαιρνα τους δρόμους για να ξεχαστώ στις βιτρίνες, να αφήσω το χρόνο και τον ήλιο να επουλώσει τις πληγές, να μπορέσω το βράδυ πάλι να φορέσω το καινούριο μου φόρεμα και να πρωταγωνιστήσω στο στρογγυλό πράσινο τραπέζι που νόμιζα πως δε λειτουργεί χωρίς εμένα…

Από την ποιητική συλλογή: Σχεδόν πια ναυτικός, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2001