Η όραση είναι – μαζί με την ακοή – μία από τις πρωταρχικές αισθήσεις μέσω των οποίων γίνεται η αρχική πρόσληψη μιας πληροφορίας. Την πληροφορία αυτή την επεξεργάζεται στη συνέχεια ο εγκέφαλος και αποφασίζει πώς πρέπει να αντιδράσει.
Εννοείται πως τα μάτια μας είναι το βασικό εργαλείο που χρησιμοποιούμε για την ανάγνωση, ενώ παίζουν σημαντικότατο ρόλο και σε όλες τις «σχολικές» και ακαδημαϊκές μας προσπάθειες.
Τι σημαίνει όμως αυτό για την Εξειδικευμένη Κινησιολογία και την κίνηση μέσω της μάθησης;
Αν τα μάτια μας δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν ως ομάδα μια οριζόντια γραμμή που ξεκινά από τα αριστερά και φτάνει στα δεξιά και πάλι πίσω, τότε ένα από τα δύο κάποια στιγμή παύει να «βλέπει», επηρεάζοντας έτσι την ικανότητά μας για κατανόηση ενός κειμένου. Ουσιαστικά, το ένα μάτι μας παύει να προσλαμβάνει την οπτική πληροφορία ή την προσλαμβάνει αλλοιωμένη.
Όταν το παιδί σας μπερδεύει τα σχήματα, αντιστρέφει γράμματα ή και αριθμούς, πηδάει λέξεις ή γραμμές, υπολογίζει λάθος την απόσταση ή δυσκολεύεται να αντιληφθεί το βάθος, μπορείτε να υποψιαστείτε πως έχει δυσκολίες στον τρόπο που οπτικά αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Η οπτική αντίληψη μπορεί να επηρεάσει τις δεξιότητες τόσο της αδρής όσο και της λεπτής κινητικότητας, την κατανόηση κειμένου και τα μαθηματικά. Ευτυχώς, η στοχευμένη κίνηση μπορεί να το βοηθήσει ουσιαστικά σε όλα αυτά.
Τα Αντανακλαστικά
Τα Αντανακλαστικά – επιστροφή στην πηγή
Τα πρωτόγονα ή αρχαϊκά αντανακλαστικά εμφανίζονται ήδη από τη μήτρα και είναι απαραίτητα για την καλή ανάπτυξη του βρέφους και την επιβίωσή του. Βοηθούν:
• Στο να έρθουμε στον κόσμο (αντανακλαστικά της σπονδυλικής στήλης, ATNR)
• Στην επιβίωση (αντανακλαστικό της αναζήτησης και της κατάποσης)
• Στον συντονισμό (ATNR και STNR, Grasping)
• Στην ισορροπία και την αντιστάθμιση της βαρύτητας (αντανακλαστικά που αφορούν στην στάση του σώματος)
Από την στιγμή που το βρέφος χρησιμοποιήσει τα αντανακλαστικά του για κάποιο διάστημα, που κυμαίνεται από εβδομάδες έως κάποιους μήνες, πρέπει στη συνέχεια να τα αφομοιώσει στο γενικό κινητικό του πρότυπο προκειμένου να δημιουργήσει μια σταθερή βάση για την εκούσια κινητικότητα (ποδήλατο, γραφή, πιάσιμο της μπάλας, ανάγνωση…).
Αν τα αντανακλαστικά δεν αφομοιωθούν, γίνονται υπέρ-δραστήρια (επιμένουν) και ενοχλούν ως παράσιτα το παιδί στην ανάπτυξή του, μια που δεν του επιτρέπουν να δημιουργήσει τις βάσεις για έναν εκούσιο συντονισμό ούτε να αναπτύξει αποτελεσματικά και αβίαστα την λεπτή κινητικότητά του. Γι’ αυτό και μπορεί στην πορεία το παιδί να παρουσιάσει δυσκολίες και αντισταθμίσεις (υπερβολικό σφίξιμο του χεριού κατά τη γραφή, προβλήματα στην συγκέντρωση, έλλειψη συντονισμού, ένταση στα μάτια…)
Αν πάλι δεν αναπτυχθούν εγκαίρως, τα αντανακλαστικά αυτά μπορεί να γίνουν υπό-κινητικά και το παιδί να μην έχει τις σταθερές βάσεις που χρειάζεται για ορισμένες δραστηριότητες (κράτημα του στυλό, ισορροπία, ικανότητα απομνημόνευσης και αντίληψης του χώρου, μαθηματικά).
Όσον αφορά στους ενήλικες, η σωστή λειτουργία των αρχαϊκών αυτών αντανακλαστικών είναι απαραίτητη για την ισορροπία, την αυτοπεποίθηση, τον συντονισμό, τη μάθηση, την επικοινωνία…
Βλέπουμε λοιπόν πως η δουλειά με τα αντανακλαστικά και η ενσωμάτωσή τους στο γενικό κινητικό σύστημα του σώματος είναι απαραίτητη για την βελτίωση της μάθησης και της καταπολέμησης των «μαθησιακών δυσκολιών», καθώς και για το γενικότερο ευ ζην.
Πηγή: http://www.kinesiology.gr/
Τα πρωτόγονα ή αρχαϊκά αντανακλαστικά εμφανίζονται ήδη από τη μήτρα και είναι απαραίτητα για την καλή ανάπτυξη του βρέφους και την επιβίωσή του. Βοηθούν:
• Στο να έρθουμε στον κόσμο (αντανακλαστικά της σπονδυλικής στήλης, ATNR)
• Στην επιβίωση (αντανακλαστικό της αναζήτησης και της κατάποσης)
• Στον συντονισμό (ATNR και STNR, Grasping)
• Στην ισορροπία και την αντιστάθμιση της βαρύτητας (αντανακλαστικά που αφορούν στην στάση του σώματος)
Από την στιγμή που το βρέφος χρησιμοποιήσει τα αντανακλαστικά του για κάποιο διάστημα, που κυμαίνεται από εβδομάδες έως κάποιους μήνες, πρέπει στη συνέχεια να τα αφομοιώσει στο γενικό κινητικό του πρότυπο προκειμένου να δημιουργήσει μια σταθερή βάση για την εκούσια κινητικότητα (ποδήλατο, γραφή, πιάσιμο της μπάλας, ανάγνωση…).
Αν τα αντανακλαστικά δεν αφομοιωθούν, γίνονται υπέρ-δραστήρια (επιμένουν) και ενοχλούν ως παράσιτα το παιδί στην ανάπτυξή του, μια που δεν του επιτρέπουν να δημιουργήσει τις βάσεις για έναν εκούσιο συντονισμό ούτε να αναπτύξει αποτελεσματικά και αβίαστα την λεπτή κινητικότητά του. Γι’ αυτό και μπορεί στην πορεία το παιδί να παρουσιάσει δυσκολίες και αντισταθμίσεις (υπερβολικό σφίξιμο του χεριού κατά τη γραφή, προβλήματα στην συγκέντρωση, έλλειψη συντονισμού, ένταση στα μάτια…)
Αν πάλι δεν αναπτυχθούν εγκαίρως, τα αντανακλαστικά αυτά μπορεί να γίνουν υπό-κινητικά και το παιδί να μην έχει τις σταθερές βάσεις που χρειάζεται για ορισμένες δραστηριότητες (κράτημα του στυλό, ισορροπία, ικανότητα απομνημόνευσης και αντίληψης του χώρου, μαθηματικά).
Όσον αφορά στους ενήλικες, η σωστή λειτουργία των αρχαϊκών αυτών αντανακλαστικών είναι απαραίτητη για την ισορροπία, την αυτοπεποίθηση, τον συντονισμό, τη μάθηση, την επικοινωνία…
Βλέπουμε λοιπόν πως η δουλειά με τα αντανακλαστικά και η ενσωμάτωσή τους στο γενικό κινητικό σύστημα του σώματος είναι απαραίτητη για την βελτίωση της μάθησης και της καταπολέμησης των «μαθησιακών δυσκολιών», καθώς και για το γενικότερο ευ ζην.
Πηγή: http://www.kinesiology.gr/
