Let me not
to the marriage of true minds
Admit
impediments. Love is not love
Which
alters when it alteration finds,
Or bends
with the remover to remove:
O no! it is
an ever-fixed mark
That looks
on tempests and is never shaken;
It is the
star to every wandering bark,
Whose
worth's unknown, although his height be taken.
Love's not
Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his
bending sickle's compass come:
Love alters
not with his brief hours and weeks,
But bears
it out even to the edge of doom.
If this be
error and upon me proved,
I never
writ, nor no man ever loved.
Κανένα εμπόδιο να ενωθούν καρδιές πιστές
Εγώ δε δέχομαι. Δεν είναι αγάπη η αγάπη
που αλλάζει μ' όλες του καιρού τις αλλαγές
και ξεστρατάει σε κάθε σκούντημα σαν τόπι
Όχι, είναι ένα σημάδι αιώνια σταθερό
που απαρασάλευτο τις μπόρες αντικρύζει
του ναύτη τ' άστρο, που κι αν έχει μετρημό
πόσο μακριά είναι, δε μετριέται πόσο αξίζει
Δεν είν' η αγάπη παίγνιο του καιρού
που αυτός θερίζει ροδομάγουλα και χείλια
η αγάπη δεν πηγαίνει μ' ώρες και με μίλια
γιατί θα βρει την άκρη πάντα και παντού.
Αν τούτο ειν' πλάνη κι αποδείχνεται σε με
ούτ' έγραψα, ούτε αγάπησε άνθρωπος ποτέ.
Οὐίλλιαμ Σαίξπηρ, (Πολὺ κακὸ γιὰ τὸ τίποτα,
πρ. Β´, Σκ. 3, Ξένα Λυρικά, μτφ. Βασίλης Ρώτας,
ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθήνα 1955, σελ. 32
