Ηκίνηση των ποδιών μας είναι πολύ σημαντική και δηλωτική για πολλά πράγματα που συμβαίνουν μέσα μας, στη συνείδηση και την ψυχή μας. Σαφέστατα και χρησιμοποιούμε τα κάτω άκρα μας περισσότερο για να περπατάμε και σ’ αυτή τους τη χρήση θα επικεντρώσω εδώ. Το λάκτισμα, ο χορός, το σεξ, τα αντανακλαστικά τινάγματα και όλα αυτά τα σημαντικά παρόμοια είναι ζητήματα για τα οποία θα γράψω πιθανόν σε μελλοντικά μου κείμενα. Θα ήθελα να μιλήσω για παράδειγμα για το επονομαζόμενο και ως τρίτο πόδι, ήτοι τα γεννητικά όργανα των αντρών. Ή να επισημάνω τη συνάφεια της καλής μουσικής και της αντίδρασης των ποδιών. Όταν ένα τραγούδι, ή ένα ορχηστρικό κομμάτι εμπνέουν στο σώμα μας να ορθοποδήσει για να λικνιστεί, εμφυσούν στο πνεύμα μας την αναγκαία ανάταση για συμμετοχή στο ακρόαμα έστω με ένα ελάχιστο διάτορο ρίγος στο πόδι τότε έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για συγκινητική μουσική.
Οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις δεν είναι οδοιπόροι. Έχουνε χάσει τη μαγεία του βαδίσματος. Πιο πολύ μετακινούνται ανάμεσα στα πεζοδρόμια για να φέρουν σε πέρας τις δουλειές τους. Και περπατάνε πολύ γρήγορα γιατί συνδέουν το περπάτημα με το χρόνο. Ο χρόνος με τη σειρά του είναι δεσμευτικός γι’ αυτούς τους ανθρωπόμορφους αμνούς σαν τον φόβο τους για το θάνατο. Πρέπει να προλάβουν να φτάσουν κάπου συγκεκριμένα και το μεσοδιάστημα απ’ την αφετηρία τους στον προορισμό είναι μια αγωνία και μια επίμοχθη διαδικασία. Αγωνία και κούραση, λες και όλοι αυτοί έχουν ταχθεί ασυνείδητα να βιώνουν κάποια ήπια συναισθήματα επικείμενου τέλους. Οι οδοιπόροι δεν έχουν συνήθως προορισμό. Κινούνται με βάση τις αισθήσεις τους και τις δυνάμεις ευφορίας μέσα τους. Αισθάνονται έντονα τον χώρο αλλά όχι σαν ποσότητα. Πιο πολύ σαν μια ποιοτική αποθήκη μαγευτικών πραγμάτων. Η σχέση τους μ’ αυτά τα πράγματα βαθαίνει μέχρι να γίνει άρρηκτη.
Η συνέχεια εδώ
