Ως κυριότερη και πιο θεμελιώδη αρετή, λοιπόν, ο Επικούρειος ορίζει τη Φρόνηση (που
αποδίδεται επίσης και ως «σοφία» ή «σωφροσύνη»). Το να ζεις σοφά, κατά
τα επικούρεια πρότυπα, σημαίνει να προσγειώνεις πάνω στο δύσκολο έδαφος
της καθημερινής σου ύπαρξης την πλατειά γνώση της πραγματικότητας
(γνώση, για την κατάκτηση της οποίας, προϋπόθεση είναι η χρήση των
κριτηρίων της αλήθειας ή, αλλιώς, του επικούρειου Κανόνα.
Αυτή η γνώση είναι που θα μας επιτρέψει
ν’ ανακαλύψουμε τους περιορισμούς της φύσης αλλά και του εαυτού μας, κι
έτσι να ορίσουμε το πλαίσιο για τη σοφή λήψη αποφάσεων – δηλαδή για τη
διαδικασία μετατροπής της διορατικότητας σε προνοητικότητα.
H συνέχεια εδώ
