Αγγελική Δημουλή, Στο ίδιο σπίτι μέναμε πολλοί

Είμασταν καθισμένοι σε κύκλο
ένας λυγμός, ένας θάνατος
κι ένα παρόν

Ψιθυρίζαμε μεταξύ μας
ισορροπώντας την ηχώ μας
σε κοχύλια

‘Ελεγες, πώς έσωσε το κρασί;
κι έτρεχα στο πάνινο μπουκάλι
να γεμίσω

Έλεγα πως σκίστηκε το φαγητό
και γοργά με όστρακα
το μπάλωνες

Ράψαμε παράθυρα, κουρτίνες
φλοράλ, κι ένα κουδούνι
για να μας βρίσκει ο ταχυδρόμος

Τις νύχτες ζωγράφιζες κεριά
κι έπλεκα βαλς και σουινγκ
ό, τι ταίριαζε με τις σφαίρες της στιγμής