Θεωρώ ότι η Ιστορία του Θουκυδίδη είναι ένα από τα πιο τρομακτικά
αναγνώσματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο αναγνώστης τρομάζει πρώτα απ’
όλα με την αγριότητα των γεγονότων που περιγράφονται. Μπροστά στον
Πελοποννησιακό πόλεμο, που είναι στην ουσία ένας μεγάλος εμφύλιος
πόλεμος, με πολλούς μικρότερους εμφυλίους πολέμους στο εσωτερικό του,
οι μεταγενέστεροι εμφύλιοι πόλεμοι (και ο πρόσφατος δικός μας) είναι
πολεμικά παιδικά παιχνίδια. Τι να σας θυμίσω; Ότι από τα 180 καράβια και
τους 70000 στρατιώτες των Αθηναίων και των συμμάχων τους δεν γυρίζει
πίσω ούτε ένας; Ότι σώζονται την τελευταία στιγμή, πριν από τους
Μηλίους που δεν σώθηκαν, οι Μυτιληνιοί, γιατί οι Αθηναίοι αλλάζουν την
τελευταία στιγμή γνώμη, οπότε σκοτώνουν μόνο 1000 πρωταίτιους πολίτες;
Ότι οι τιμημένες από τους Περσικούς πολέμους Πλαταιές σβήνουν από τον
χάρτη σ’ αυτόν τον πόλεμο, και ότι οι Αιγινήτες εξοντώνονται περίπου
όλοι; Ότι οι μισοί Κερκυραίοι εναλλάξ αφανίζουν τους άλλους μισούς,
στην πιο άγρια εμφύλια σύρραξη που έχει ποτέ περιγραφεί σε κείμενο;