Ο
Αριστοτέλης προχωρώντας το έβδομο βιβλίο από τα «Ηθικά Νικομάχεια» θέτει
το ζήτημα που θα τον απασχολήσει ευθέως: «Στη συνέχεια ο λόγος μας
πρέπει να αναφερθεί στο θέμα: “Μπορεί κανείς να είναι απόλυτα και καθαρά
ακρατής ή μήπως δε γίνεται παρά όλοι να είναι ακρατείς μόνο ως προς ένα
συγκεκριμένο πράγμα; Και αν συμβαίνει το πρώτο, τότε σε τι αναφέρεται η
ακράτεια του ακρατούς ανθρώπου;”» (1147b 4, 22-24).
Το
βέβαιο είναι ότι η ακρατής συμπεριφορά έχει να κάνει με την ευχαρίστηση
που εισπράττει κανείς από μία συγκεκριμένη πράξη: «Δεν υπάρχει, βέβαια,
καμιά αμφιβολία ότι οι άνθρωποι είναι εγκρατείς και καρτερικοί ή,
αντίθετα, ακρατείς και μαλθακοί ενσχέσει με τις ηδονές και τις λύπες»
(1147b 4, 25-26).
Η συνέχεια εδώ
