Α. Η «γένεση» του νεοελληνικού μυθιστορήματος:
Μέχρι τα μέσα του 19ου
αιώνα, δεν μπορεί να γίνει λόγος για νεοελληνικό μυθιστόρημα. Ο λόγος
είναι ότι υπήρχε μία «παγίωση» της «πατριωτικής» ποίησης, η οποία
εκφράστηκε εν πολλοίς από τους κορυφαίους Επτανήσιους ποιητές, Σολωμό
και Κάλβο. Η ποίηση αυτού του είδους είχε κερδίσει την εύνοια του
αναγνωστικού κοινού, ενώ, αντίθετα, το μυθιστόρημα είχε κατηγορηθεί ως
μέσο διαφθοράς.
Στις
αρχές της δεκαετίας του 1850 αρχίζει η κυκλοφορία του περιοδικού
«Πανδώρα». Στο περιοδικό αυτό, γίνονται μεταφράσεις γαλλικών ιπποτικών
μυθιστορημάτων, οι οποίες δημοσιεύονταν σε συνέχειες. Παράλληλα, αρχίζει
η καλλιέργεια του ιστορικού μυθιστορήματος από Έλληνες πεζογράφους, οι
οποίοι επηρεάζονται από τον δυτικό ρομαντισμό. Παραδείγματα τέτοιων
πεζογράφων αποτελούν ο Α. Ρ. Ραγκαβής με τον «Αυθέντη του Μωρέως», έργο
που «αντιγράφει» σε μεγάλο βαθμό τον «Ιβανόη» του Scott[1], ο εκ της
παροικίας της Αιγύπτου, Στ. Ξένος, με το έργο «Ηρωΐδα της ελληνικής
επαναστάσεως» ή ο Χιώτης Κων. Ράμφος. Τα έργα των εν λόγω, δημοσιευμένα
και αυτά στην «Πανδώρα», αντλούν τα θέματά τους από το πρόσφατο ηρωϊκό
παρελθόν της χώρας και, είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα. Ας σημειωθεί
ότι η χρήση της αρχαΐζουσας από τους εκπροσώπους του ρομαντισμού ερχόταν
σε πλήρη αντίθεση με την «ζωντανή», λαϊκή γλώσσα. [2]
Η συνέχεια εδώ
