Όταν ο Περικλής στον Επιτάφιο, απευθύνεται στους
γεροντότερους, για να τους παρηγορήσει για την απώλεια των οικείων και για τα
δεινά του πολέμου, τους προτρέπει να
σκέφτονται τα ευτυχισμένα χρόνια που έζησαν και με πολιτικό κυνισμό τους
κατατάσσει στους άχρηστους της κοινωνίας:
«Ὅσοι δὲ πάλι ἔχετε προσπεράσει τὸ ὅριο αὐτὸ τῆς ἡλικίας,
πρέπει νὰ θεωρεῖτε κέρδος τὸ ὅτι περάσατε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς σας εὐτυχισμένοι,
ἡ δὲ περίοδος τῆς λυπημένης ζωῆς σας θὰ εἶναι σύντομη, καὶ νὰ ἀνακουφίζεσθε ἀπὸ
τὴν δόξα αὐτῶν ἐδῶ τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων παιδιῶν σας. Γιατὶ τὸ μόνο πράγμα ποὺ δὲν
γερνάει ποτὲ εἶναι ἡ φιλοδοξία, καὶ ἐκεῖνο ποὺ εὐχαριστεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν
γεροντική του ἡλικία, ὅταν εἶναι ἄχρηστος πιά, δὲν εἶναι τὸ κέρδος, ὅπως ἰσχυρίζονται
μερικοί, ἀλλὰ ἡ ἀπόλαυση τιμῶν».
Και σήμερα λοιπόν τα γηρατειά είναι «περήφανα», στην πράξη όμως - και προ
κορωνο-ιού - τα γηρατειά εξωθούνται de facto στην απομόνωση και την ένδεια
(παρόλα τα νομοθετημένα τους ανθρώπινα δικαιώματα). Στην Ιαπωνία πολλοί γέροι
μην αντέχοντας τη μοναξιά ζητούν
ευθανασία, ασκώντας το δικαίωμα της
νομοθετημένης αυτοκτονίας που το ίδιο το κράτος πλέον παρέχει.
Οι γέροι λοιπόν, ναι, κοινωνικά είναι άχρηστοι. Ας το
ομολογήσουμε! Τρώνε πολύτιμους πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό και, πράγματι,
δεν προσφέρουν τίποτα. Οδεύουν προς το θάνατο και κουβαλάνε μόνο αναμνήσεις!
Κι εδώ τώρα πλάι, με τον αριστοτέχνη αυτό ιό, που πλήττει
τις «ευπαθείς» ομάδες, βιώνουμε αυτόν τον πολιτικό ρεαλισμό: Οι γέροι θα
φύγουν! Όσοι αντέξουν. Κι όταν ο κύριος Τσιόδρας «έσπασε» από τη συγκίνηση όταν
μιλήσει για τους παππούδες μας, έσπασε και λύγισε γιατί ξέρει ότι η τρίτη
ηλικία δεν μπορεί να σωθεί... Ξέρει κι ο ίδιος τη θυσία που θα γίνει σε αυτόν τον άτυπο πόλεμο.
Ζούμε σε έναν πολιτισμό πρωτόγονο. Με πρωτόγνωρη τεχνολογία
και πρωτόγνωρο πρωτογονισμό. Ο νέος φουτουρισμός φέρνει εκπληκτικά συστήματα
επικοινωνίας, διασκέδασης, παρακολούθησης... Ο Παλιός Κόσμος - βάζω και τον εαυτό μου μέσα, είμαι ήδη 63 -
τι θέση έχει σε αυτές τις νέες προοπτικές; Καμία... Αν ο παλιός γέρος, ο Γέρων,
έχαιρε του καθολικού σεβασμού γιατί έφερε μέσα του τη Σοφία της ζωής, την
προφορική βιωμένη Ιστορία, την προσωπική
του μνήμη και την εμπειρία, το μετασχηματισμένο βίωμα ως Παραμύθι, ο
σημερινός αντίθετα είναι βάρος. Και
πάντα τα βάρη χρειάζονται έναν Καιάδα.
Τα παραμύθια τελείωσαν. Και παραμυθία πλέον δεν απαιτείται.
